Η ανεργία στο 16,2%, δηλαδή οκτακόσιες χιλιάδες άνεργοι, στην πραγματικότητα, ένα εκατομμύριο.Βόμβα.
Στους νέους η ανεργία στο 42% -ο ένας στους δύο! Δεν υπάρχει σπίτι -πλην Συβαριτών χωρίς άνεργο, ή ανέργους.
Και οι Δωσιπάτριδες πουλάνε τα όπλα της χώρας, ενέργεια, λιμάνια, δρόμους, νερά, αεροδρόμια για να προσπορισθούν πόρους για τους τόκους δύο-τριών-πέντε ετών. Κι ύστερα;
Οχι! δεν θυσιάζεται κατά εκατόμβες ο λαός προκειμένου να υπάρξει μια έστω αμυδρή ελπίδα για το αύριο,
εξουθενώνεται συστηματικώς κι ενσυνειδήτως για να ξαναγίνει σκλάβος. Στο διηνεκές.
Είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και οι Ελληνες πολίτες, ο λαός, ηττάται από πεμπτοφαλαγγίτες ταγούς κι ανδράποδα...
Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει. Πρέπει να φύγει, είναι παράνομος. Επέβαλε το Μνημόνιο με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και τώρα πάει να κάνει το ίδιο με το «Μεσοπρόθεσμο». Πρέπει να φύγει, είναι ψεύτης. Είπε ψέματα στον Ελληνικό Λαό, ότι «υπάρχουν τα λεφτά», για να υφαρπάξει την εξουσία. Πρέπει να φύγει, είναι συνωμότης. Είχε μυστικές επαφές με την Γκόλντμαν Σακς, τον Στρος-Καν και Κύριος οίδε ποιους άλλους, πίσω από την πλάτη, του λαού, του κόμματός του, όλων των θεσμών. Πρέπει να φύγει, είναι συκοφάντης. Διέσυρε τους Ελληνες διεθνώς ότι είναι «τεμπέληδες κι άχρηστοι» και συνεχίζει να το κάνει. Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει, είναι ανδρείκελο. Εφερε στη χώρα Διευθυντήριο την Τρόικα και την κατέστησε φόρου υποτελή στους Τοκογλύφους εσαεί. Πρέπει να φύγει, είναι βλαξ ή βαλτός. Μετέτρεψε το πρόβλημα δανεισμού της χώρας σε κρίση χρέους που απειλεί την ίδια της την υπόσταση και το αυτεξούσιον. Πρέπει να φύγει, είναι ανίκανος. Δεν αντιμετώπισε τη φοροδιαφυγή, δεν σταμάτησε τη σπατάλη, δεν έκανε τίποτα για να υπάρξει οποιουδήποτε τύπου ανάπτυξη. Πρέπει να φύγει, είναι ανάλγητος. Εφαγε τις συντάξεις, διέλυσε το Ασφαλιστικό, δημιούργησε τη γενιά των 500 ευρώ, χαράτσωσε, ξαναχαράτσωσε και εξακολουθεί να χαρατσώνει τον λαό, νέκρωσε την αγορά κι έφθασε την ανεργία στα ύψη -με έναν στους δύο νέους να 'ναι άνεργος.
Πρέπει να φύγει, είναι πουλητάρι. Πουλάει τη ΔΕΗ, τα ύδατα, τα πάντα, αφοπλίζει τη χώρα από κάθε εργαλείο ανάπτυξης, συρρικνώνει τα ΑΕΙ -ό,τι αγγίζει το κάνει κάρβουνο. Πρέπει να φύγει, είναι δειλός. Δεν τολμάει να ανακηρύξει ΑΟΖ, φέρεται στην Τουρκία σαν να βρίσκεται η Ελλάδα υπό καθεστώς Σχεδίου Ανάν και αντιμετωπίζει το Βερολίνο ως άλλη Κομαντατούρ. Πρέπει να φύγει, είναι επικίνδυνος. Αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα της χώρας, εσωτερικά και διεθνή, στη βάση της προσωπικής του ατζέντας, εκτός ιστορικού πλαισίου και θεσμών. Πρέπει να φύγει, είναι ένας ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης, ανελλήνιστος, περιβεβλημένος από έναν εσμό κολλητάρια, τυχάρπαστους, απίθανους και τυχοδιώκτες. Φίλους, συμβούλους -Ελληνες και ξένους- ένα «περιβάλλον» εκτός πάσης λογοδοσίας κι ελέγχου. Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει, δεν είναι σοβαρός. Είναι ικανός μόνον για όπενγκοβ και λοιπά καραγκιοζιλίκια, ενώ ταυτοχρόνως είναι ένας κοινός καλοπερασάκιας, που τρώει σούσι, ενώ εξαθλιώνει τον κοσμάκη, ένας ελαφρόμυαλος που πάει ανέμελος στα γυμναστήρια, ενώ έχει βυθίσει τη χώρα στην κατάθλιψη και τους νέους στην απελπισία. Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει, είναι ολετήρας. Τα μέτρα που παίρνει και ξαναπαίρνει δεν είναι μόνον καταστροφικά, είναι ατελέσφορα. Ενώ δεν λύνουν κανένα πρόβλημα, οδηγούν την Ελλάδα απ' την αιχμαλωσία στην εξουθένωση κι εν τέλει στον διαμελισμό της...
Τα εξ Εσπερίας νέφη μαύρα κι άραχλα, οι καιροί ου μενετοί, ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 11.VI.2011 [email protected]
Στους νέους η ανεργία στο 42% -ο ένας στους δύο! Δεν υπάρχει σπίτι -πλην Συβαριτών χωρίς άνεργο, ή ανέργους.
Και οι Δωσιπάτριδες πουλάνε τα όπλα της χώρας, ενέργεια, λιμάνια, δρόμους, νερά, αεροδρόμια για να προσπορισθούν πόρους για τους τόκους δύο-τριών-πέντε ετών. Κι ύστερα;
Οχι! δεν θυσιάζεται κατά εκατόμβες ο λαός προκειμένου να υπάρξει μια έστω αμυδρή ελπίδα για το αύριο,
εξουθενώνεται συστηματικώς κι ενσυνειδήτως για να ξαναγίνει σκλάβος. Στο διηνεκές.
Είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και οι Ελληνες πολίτες, ο λαός, ηττάται από πεμπτοφαλαγγίτες ταγούς κι ανδράποδα...
Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει. Πρέπει να φύγει, είναι παράνομος. Επέβαλε το Μνημόνιο με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και τώρα πάει να κάνει το ίδιο με το «Μεσοπρόθεσμο». Πρέπει να φύγει, είναι ψεύτης. Είπε ψέματα στον Ελληνικό Λαό, ότι «υπάρχουν τα λεφτά», για να υφαρπάξει την εξουσία. Πρέπει να φύγει, είναι συνωμότης. Είχε μυστικές επαφές με την Γκόλντμαν Σακς, τον Στρος-Καν και Κύριος οίδε ποιους άλλους, πίσω από την πλάτη, του λαού, του κόμματός του, όλων των θεσμών. Πρέπει να φύγει, είναι συκοφάντης. Διέσυρε τους Ελληνες διεθνώς ότι είναι «τεμπέληδες κι άχρηστοι» και συνεχίζει να το κάνει. Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει, είναι ανδρείκελο. Εφερε στη χώρα Διευθυντήριο την Τρόικα και την κατέστησε φόρου υποτελή στους Τοκογλύφους εσαεί. Πρέπει να φύγει, είναι βλαξ ή βαλτός. Μετέτρεψε το πρόβλημα δανεισμού της χώρας σε κρίση χρέους που απειλεί την ίδια της την υπόσταση και το αυτεξούσιον. Πρέπει να φύγει, είναι ανίκανος. Δεν αντιμετώπισε τη φοροδιαφυγή, δεν σταμάτησε τη σπατάλη, δεν έκανε τίποτα για να υπάρξει οποιουδήποτε τύπου ανάπτυξη. Πρέπει να φύγει, είναι ανάλγητος. Εφαγε τις συντάξεις, διέλυσε το Ασφαλιστικό, δημιούργησε τη γενιά των 500 ευρώ, χαράτσωσε, ξαναχαράτσωσε και εξακολουθεί να χαρατσώνει τον λαό, νέκρωσε την αγορά κι έφθασε την ανεργία στα ύψη -με έναν στους δύο νέους να 'ναι άνεργος.
Πρέπει να φύγει, είναι πουλητάρι. Πουλάει τη ΔΕΗ, τα ύδατα, τα πάντα, αφοπλίζει τη χώρα από κάθε εργαλείο ανάπτυξης, συρρικνώνει τα ΑΕΙ -ό,τι αγγίζει το κάνει κάρβουνο. Πρέπει να φύγει, είναι δειλός. Δεν τολμάει να ανακηρύξει ΑΟΖ, φέρεται στην Τουρκία σαν να βρίσκεται η Ελλάδα υπό καθεστώς Σχεδίου Ανάν και αντιμετωπίζει το Βερολίνο ως άλλη Κομαντατούρ. Πρέπει να φύγει, είναι επικίνδυνος. Αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα της χώρας, εσωτερικά και διεθνή, στη βάση της προσωπικής του ατζέντας, εκτός ιστορικού πλαισίου και θεσμών. Πρέπει να φύγει, είναι ένας ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης, ανελλήνιστος, περιβεβλημένος από έναν εσμό κολλητάρια, τυχάρπαστους, απίθανους και τυχοδιώκτες. Φίλους, συμβούλους -Ελληνες και ξένους- ένα «περιβάλλον» εκτός πάσης λογοδοσίας κι ελέγχου. Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει, δεν είναι σοβαρός. Είναι ικανός μόνον για όπενγκοβ και λοιπά καραγκιοζιλίκια, ενώ ταυτοχρόνως είναι ένας κοινός καλοπερασάκιας, που τρώει σούσι, ενώ εξαθλιώνει τον κοσμάκη, ένας ελαφρόμυαλος που πάει ανέμελος στα γυμναστήρια, ενώ έχει βυθίσει τη χώρα στην κατάθλιψη και τους νέους στην απελπισία. Ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει, είναι ολετήρας. Τα μέτρα που παίρνει και ξαναπαίρνει δεν είναι μόνον καταστροφικά, είναι ατελέσφορα. Ενώ δεν λύνουν κανένα πρόβλημα, οδηγούν την Ελλάδα απ' την αιχμαλωσία στην εξουθένωση κι εν τέλει στον διαμελισμό της...
Τα εξ Εσπερίας νέφη μαύρα κι άραχλα, οι καιροί ου μενετοί, ο Παπανδρέου πρέπει να φύγει...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 11.VI.2011 [email protected]
0 Comments
"Η Ελλάδα οδηγείται στην καταστροφή. Δεν ξέρουμε ποια μορφή θα πάρει η αναπόφευκτη πλέον χρεοκοπία. Τι κάνουν, λοιπόν, οι ηγεσίες των δύο αστικών κομμάτων; Αντιμετωπίζουν την καταστροφή σαν φυσικό φαινόμενο για το οποίο κανείς δεν ευθύνεται και, όταν τύχει να μιλούν για ευθύνες, για όλα ένοχος είναι ο άλλος. Και πώς αντιδρούν στο «μονόδρομο» παρά τις φραστικές διαφορές τους; Εκποιώντας το συσσωρευμένο κοινωνικό πλούτο, δεχόμενοι τη μεμονωμένη εθνική ανεξαρτησία, δεχόμενοι, ως «κυβέρνηση», το ρόλο υπαλλήλων, των υπαλλήλων του ΔΝΤ."
Του Ευτύχη Μπιτσάκη, από την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς», 6 Ιουνίου 2011
Ήτανε όμως αναπόφευκτη η καταστροφή;
Είναι χαρακτηριστικό ότι κανείς «αρμόδιος» δεν τολμά να αναζητήσει τα αίτια της χρεοκοπίας. Κατά τον αξιότιμο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης των γραικύλων, «όλοι μαζί τα φάγαμε»! Πρώτον, δεν «τα φάγαμε». Τα φάγατε. Και προπαντός: H χρεοκοπία είναι κυρίως προϊόν της ρεμούλας; Τα αίτια της παρακμής της χώρας και της σημερινής χρεοκοπίας πρέπει να αναζητηθούν στη μορφή της καπιταλιστικής κοινωνίας μας, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την «απελευθέρωση» και τον εμφύλιο. Καταστροφή μέρους της ορεινής και ημιορεινής οικονομίας. Συσσώρευση του μισού πληθυσμού στην πρωτεύουσα. Απρογραμμάτιστη, ληστρική εκβιομηχάνιση και, στη συνέχεια, αποβιομηχάνιση, διόγκωση (αναπόφευκτη) του παρασιτικού τομέα της οικονομίας. Υλική παραγωγή που αντιπροσωπεύει μόλις το 15% του ΑΕΠ. Η Ελλάδα είναι συνολικά μια χώρα σε παρακμή, με μη βιώσιμη οικονομία. Αυτή είναι η βασική, ιστορικά διαμορφωμένη αιτία της σημερινής κρίσης. Και πάνω σε αυτό το μη βιώσιμο έδαφος άνθισαν όλα τα άνθη του κακού, χάρη στην ανευθυνότητα και την ανικανότητα αλλά και στις σχέσεις υποτέλειας των εκάστοτε κυβερνήσεων: συντηρητικών ή «σοσιαλιστικών». Δηλαδή: Απρογραμμάτιστη «ανάπτυξη». Έργα βιτρίνας. Καταστροφική Ολυμπιάδα. Άχρηστοι, υπέρογκοι εξοπλισμοί (και οι σχετικές μίζες). Φαγοπότι στα υψηλά κλιμάκια, μισθοί των «χρυσοκάνθαρων» της τάξεως των 350, 200, 180 κ.λπ. χιλιάδων ευρώ. Συνέπεια: δάνεια επί δανείων, μέχρι που το δημόσιο χρέος έφτασε στα 345 δισ., ή στο 153% του ΑΕΠ.
Και τώρα τι; Μια κυβέρνηση με αίσθηση ευθύνης και με αξιοπρέπεια θα έπρεπε να αναζητήσει εγχώριες πηγές χρηματοδότησης, ώστε να αντιστραφεί η πορεία προς τη χρεοκοπία. Αντί γι’ αυτό, ο θλιβερός πρωθυπουργός ούρλιαζε προκαταβολικά προς όλες τις κατευθύνσεις: Τιτανικός! Η χώρα βρίσκεται στην εντατική! Απωλέσαμε μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας κ.λπ. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός (και οι συν αυτώ) έδωσε το σύνθημα για να πέσουν πάνω μας τα όρνεα των «αγορών» (οι τοκογλύφοι) και του ΔΝΤ. Ανικανότητα ή εκτέλεση προδιαγεγραμμένου σχεδίου; Δυστυχώς το δεύτερο, σύμφωνα με τις γνωστές πρόσφατες αποκαλύψεις από αρμόδια χείλη!
Έτσι: Κυβέρνηση που εκτελεί τις εντολές της Τρόικας. Όπως γράφει ο κ. Σημίτης ψυχρά, ως άσχετος με το εθνικό έγκλημα, το δημόσιο χρέος μας, 345 δισ. ευρώ, είναι από το υψηλότερο της Ευρώπης. Κατά τον πρώην πρωθυπουργό, «η χώρα έχει εισέλθει σε καθοδική σπειροειδή πορεία την οποία δύσκολα θα ανατρέψει» (Καθημερινή, 07/4/11).
Φυσικά, δεν χρειάζεται να έχει υπάρξει κάποιος πρωθυπουργός, για να ανακαλύψει την ολοφάνερη αιτιακή αλυσίδα: μείωση εισοδημάτων 4 κρίση της αγοράς 4 πτώση της παραγωγής 4 ένταση της κρίσης 4 ύφεση 4 χρεοκοπία.
Τι κάνουμε, λοιπόν; Και ο κ. Σημίτης, που πρώτος εφάρμοσε στη χώρα μας την «πολιτική λιτότητας», είναι υπέρ της εκποίησης της κρατικής περιουσίας. Αλλά, ταυτόχρονα, υποστηρίζει ότι δεν είναι ρεαλιστικός ο στόχος να μαζευτούν τα 50 δισ. από την εκποίηση των πάντων μέχρι το 2015. Ας υποθέσουμε όμως ότι ο κ. Σημίτης θα διαψευστεί: ότι οι γραικύλοι θα μαζέψουν τα 50 δισ., ξεπουλώντας γη, μνημεία, βασικές κερδοφόρες επιχειρήσεις (ΔΕΗ, ΟΤΕ, λιμάνια κ.λπ.). Με το ξεπούλημα το χρέος θα μειωθεί –πάντα κατά τον κ. Σημίτη– κατά 20%. Και λοιπόν; Θα πουλάμε ό,τι υπάρχει για εκποίηση, για να πληρώνουμε τοκοχρεολύσια. Η ύφεση θα εντείνεται, και η χρεοκοπία θα είναι η κατάληξη μιας πολιτικής ανίκανων, εντολοδόχων και διεφθαρμένων πολιτικών μιας ανέκαθεν παρασιτικής, ξενόδουλης και εχθρικής απέναντι στο λαό αστικής τάξης.
Όμως η πορεία προς την καταστροφή ήταν μονόδρομος; Όπως έγραφα πριν από ένα χρόνο, πάλι στον Δρόμο, ο καιάδας του ΔΝΤ δεν ήταν νομοτελειακά αναπόφευκτος. Σημείωνα τότε ορισμένες δυνατότητες: Στη χώρα μας λιμνάζουν στις τράπεζες περίπου 300 δισ. ευρώ σε μικροκαταθέσεις. Θα μπορούσε, λοιπόν, η κυβέρνηση να εκδώσει ομόλογα με επιτόκιο, ας πούμε 3 ή 3,5%. Οι μικροκαταθέτες θα αγόραζαν ομόλογα, από τα οποία θα είχαν εισόδημα πολύ ανώτερο από το 1-2% που δίνουν οι καθεδρικοί του τζόγου. Το κράτος θα δανειζόταν με 3 ή 3%, αντί για 6 ή 7%, το χρήμα θα έμενε στον τόπο και η χώρα δεν θα έχανε μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας της, δηλαδή δεν θα περνούσε σε καθεστώς υποτέλειας πιο ολοκληρωτικό απ’ ό,τι στην εποχή του Πιουριφόι. Αλλά δεν ήταν μόνον αυτή η δυνατότητα. Απ’ ό,τι γράφτηκε, αυτήν την περίοδο φυγαδεύτηκαν από πενόμενους συμπατριώτες μας περίπου 400 δισ. στο εξωτερικό. Το κεφάλαιο, ως γνωστόν, δεν γνωρίζει τις έννοιες «πατρίδα» και «ηθική». Όμως, αν η κυβέρνηση πρόσφερε στους φυγάδες ένα ελκυστικό επιτόκιο, μέρος από τα φυγαδευμένα κεφάλαια θα μπορούσε να «επαναπατρισθεί». Άλλη ιδέα: Κατά το διαπρεπή νομικό, καθηγητή Κώστα Μπέη, η κυβέρνηση θα έπρεπε να καλέσει όσους απέκτησαν εδώ εισοδήματα και τα έχουν καταθέσει σε ξένες τράπεζες και «οφ σορ» εταιρίες να τα επιστρέψουν ή να τα δηλώσουν σε τακτή προθεσμία. Όταν παρέλθει άπρακτη αυτή η προθεσμία, η Βουλή να κηρύξει διά νόμου τις καταθέσεις που κρύβονται στο εξωτερικό, προϊόν υπεξαίρεσης της εθνικής περιουσίας, να παραπέμψει τους δανειστές μας σ’ αυτή την περιουσία, για να ικανοποιηθούν από εκεί, και να κηρύξει τη χώρα μας ως «εφεξής» ελεύθερη από κάθε χρέος προς τους δανειστές μας (Ελευθεροτυπία, 01/06/11). Επίσης ο κ. Μπέης υπενθυμίζει ότι, αν η κυβέρνηση διεκδικούσε από τη Γερμανία τις πολεμικές επανορθώσεις και το αναγκαστικό δάνειο της κατοχής, οι οφειλές μαζί με τους τόκους «υπερεπαρκούν για την πλήρη εξόφληση των εκκρεμών χρεών της χώρας μας προς όλους τους διεθνείς δανειστές μας». Εδώ θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και σειρά άλλων μέτρων: Περικοπή των άχρηστων πολεμικών δαπανών. Φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, των τραπεζών και της εκκλησίας. Περιστολή των κρατικών δαπανών όχι σε βάρος της υγείας και της παιδείας, αλλά σε βάρος των λυμαινόμενων του δημόσιου πλούτου.
Ποιος θα μπορούσε να ασκήσει μια τέτοια σωτήρια πολιτική; Η κυβέρνηση αυτών που συνειδητά μας έχουν ρίξει στον καιάδα του ΔΝΤ και στο καθεστώς της εθνικής αναξιοπρέπειας και υποτέλειας;
Ένα κίνημα αγανάκτησης γεννιέται αυθόρμητα αυτές τις ημέρες. Ποιο είναι το μέλλον του; Και τι κάνει η Αριστερά μας; Έχει συναίσθηση των ιστορικών ευθυνών της, ή θα χάσει και αυτή την τραγική «ευκαιρία»; Για αυτό, στον επόμενο Δρόμο. Επί του παρόντος: Να φύγει η κυβέρνηση των μειοδοτών και της νέας υποτέλειας.
http://www.tvxs.gr
Του Ευτύχη Μπιτσάκη, από την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς», 6 Ιουνίου 2011
Ήτανε όμως αναπόφευκτη η καταστροφή;
Είναι χαρακτηριστικό ότι κανείς «αρμόδιος» δεν τολμά να αναζητήσει τα αίτια της χρεοκοπίας. Κατά τον αξιότιμο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης των γραικύλων, «όλοι μαζί τα φάγαμε»! Πρώτον, δεν «τα φάγαμε». Τα φάγατε. Και προπαντός: H χρεοκοπία είναι κυρίως προϊόν της ρεμούλας; Τα αίτια της παρακμής της χώρας και της σημερινής χρεοκοπίας πρέπει να αναζητηθούν στη μορφή της καπιταλιστικής κοινωνίας μας, όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την «απελευθέρωση» και τον εμφύλιο. Καταστροφή μέρους της ορεινής και ημιορεινής οικονομίας. Συσσώρευση του μισού πληθυσμού στην πρωτεύουσα. Απρογραμμάτιστη, ληστρική εκβιομηχάνιση και, στη συνέχεια, αποβιομηχάνιση, διόγκωση (αναπόφευκτη) του παρασιτικού τομέα της οικονομίας. Υλική παραγωγή που αντιπροσωπεύει μόλις το 15% του ΑΕΠ. Η Ελλάδα είναι συνολικά μια χώρα σε παρακμή, με μη βιώσιμη οικονομία. Αυτή είναι η βασική, ιστορικά διαμορφωμένη αιτία της σημερινής κρίσης. Και πάνω σε αυτό το μη βιώσιμο έδαφος άνθισαν όλα τα άνθη του κακού, χάρη στην ανευθυνότητα και την ανικανότητα αλλά και στις σχέσεις υποτέλειας των εκάστοτε κυβερνήσεων: συντηρητικών ή «σοσιαλιστικών». Δηλαδή: Απρογραμμάτιστη «ανάπτυξη». Έργα βιτρίνας. Καταστροφική Ολυμπιάδα. Άχρηστοι, υπέρογκοι εξοπλισμοί (και οι σχετικές μίζες). Φαγοπότι στα υψηλά κλιμάκια, μισθοί των «χρυσοκάνθαρων» της τάξεως των 350, 200, 180 κ.λπ. χιλιάδων ευρώ. Συνέπεια: δάνεια επί δανείων, μέχρι που το δημόσιο χρέος έφτασε στα 345 δισ., ή στο 153% του ΑΕΠ.
Και τώρα τι; Μια κυβέρνηση με αίσθηση ευθύνης και με αξιοπρέπεια θα έπρεπε να αναζητήσει εγχώριες πηγές χρηματοδότησης, ώστε να αντιστραφεί η πορεία προς τη χρεοκοπία. Αντί γι’ αυτό, ο θλιβερός πρωθυπουργός ούρλιαζε προκαταβολικά προς όλες τις κατευθύνσεις: Τιτανικός! Η χώρα βρίσκεται στην εντατική! Απωλέσαμε μέρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας κ.λπ. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός (και οι συν αυτώ) έδωσε το σύνθημα για να πέσουν πάνω μας τα όρνεα των «αγορών» (οι τοκογλύφοι) και του ΔΝΤ. Ανικανότητα ή εκτέλεση προδιαγεγραμμένου σχεδίου; Δυστυχώς το δεύτερο, σύμφωνα με τις γνωστές πρόσφατες αποκαλύψεις από αρμόδια χείλη!
Έτσι: Κυβέρνηση που εκτελεί τις εντολές της Τρόικας. Όπως γράφει ο κ. Σημίτης ψυχρά, ως άσχετος με το εθνικό έγκλημα, το δημόσιο χρέος μας, 345 δισ. ευρώ, είναι από το υψηλότερο της Ευρώπης. Κατά τον πρώην πρωθυπουργό, «η χώρα έχει εισέλθει σε καθοδική σπειροειδή πορεία την οποία δύσκολα θα ανατρέψει» (Καθημερινή, 07/4/11).
Φυσικά, δεν χρειάζεται να έχει υπάρξει κάποιος πρωθυπουργός, για να ανακαλύψει την ολοφάνερη αιτιακή αλυσίδα: μείωση εισοδημάτων 4 κρίση της αγοράς 4 πτώση της παραγωγής 4 ένταση της κρίσης 4 ύφεση 4 χρεοκοπία.
Τι κάνουμε, λοιπόν; Και ο κ. Σημίτης, που πρώτος εφάρμοσε στη χώρα μας την «πολιτική λιτότητας», είναι υπέρ της εκποίησης της κρατικής περιουσίας. Αλλά, ταυτόχρονα, υποστηρίζει ότι δεν είναι ρεαλιστικός ο στόχος να μαζευτούν τα 50 δισ. από την εκποίηση των πάντων μέχρι το 2015. Ας υποθέσουμε όμως ότι ο κ. Σημίτης θα διαψευστεί: ότι οι γραικύλοι θα μαζέψουν τα 50 δισ., ξεπουλώντας γη, μνημεία, βασικές κερδοφόρες επιχειρήσεις (ΔΕΗ, ΟΤΕ, λιμάνια κ.λπ.). Με το ξεπούλημα το χρέος θα μειωθεί –πάντα κατά τον κ. Σημίτη– κατά 20%. Και λοιπόν; Θα πουλάμε ό,τι υπάρχει για εκποίηση, για να πληρώνουμε τοκοχρεολύσια. Η ύφεση θα εντείνεται, και η χρεοκοπία θα είναι η κατάληξη μιας πολιτικής ανίκανων, εντολοδόχων και διεφθαρμένων πολιτικών μιας ανέκαθεν παρασιτικής, ξενόδουλης και εχθρικής απέναντι στο λαό αστικής τάξης.
Όμως η πορεία προς την καταστροφή ήταν μονόδρομος; Όπως έγραφα πριν από ένα χρόνο, πάλι στον Δρόμο, ο καιάδας του ΔΝΤ δεν ήταν νομοτελειακά αναπόφευκτος. Σημείωνα τότε ορισμένες δυνατότητες: Στη χώρα μας λιμνάζουν στις τράπεζες περίπου 300 δισ. ευρώ σε μικροκαταθέσεις. Θα μπορούσε, λοιπόν, η κυβέρνηση να εκδώσει ομόλογα με επιτόκιο, ας πούμε 3 ή 3,5%. Οι μικροκαταθέτες θα αγόραζαν ομόλογα, από τα οποία θα είχαν εισόδημα πολύ ανώτερο από το 1-2% που δίνουν οι καθεδρικοί του τζόγου. Το κράτος θα δανειζόταν με 3 ή 3%, αντί για 6 ή 7%, το χρήμα θα έμενε στον τόπο και η χώρα δεν θα έχανε μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας της, δηλαδή δεν θα περνούσε σε καθεστώς υποτέλειας πιο ολοκληρωτικό απ’ ό,τι στην εποχή του Πιουριφόι. Αλλά δεν ήταν μόνον αυτή η δυνατότητα. Απ’ ό,τι γράφτηκε, αυτήν την περίοδο φυγαδεύτηκαν από πενόμενους συμπατριώτες μας περίπου 400 δισ. στο εξωτερικό. Το κεφάλαιο, ως γνωστόν, δεν γνωρίζει τις έννοιες «πατρίδα» και «ηθική». Όμως, αν η κυβέρνηση πρόσφερε στους φυγάδες ένα ελκυστικό επιτόκιο, μέρος από τα φυγαδευμένα κεφάλαια θα μπορούσε να «επαναπατρισθεί». Άλλη ιδέα: Κατά το διαπρεπή νομικό, καθηγητή Κώστα Μπέη, η κυβέρνηση θα έπρεπε να καλέσει όσους απέκτησαν εδώ εισοδήματα και τα έχουν καταθέσει σε ξένες τράπεζες και «οφ σορ» εταιρίες να τα επιστρέψουν ή να τα δηλώσουν σε τακτή προθεσμία. Όταν παρέλθει άπρακτη αυτή η προθεσμία, η Βουλή να κηρύξει διά νόμου τις καταθέσεις που κρύβονται στο εξωτερικό, προϊόν υπεξαίρεσης της εθνικής περιουσίας, να παραπέμψει τους δανειστές μας σ’ αυτή την περιουσία, για να ικανοποιηθούν από εκεί, και να κηρύξει τη χώρα μας ως «εφεξής» ελεύθερη από κάθε χρέος προς τους δανειστές μας (Ελευθεροτυπία, 01/06/11). Επίσης ο κ. Μπέης υπενθυμίζει ότι, αν η κυβέρνηση διεκδικούσε από τη Γερμανία τις πολεμικές επανορθώσεις και το αναγκαστικό δάνειο της κατοχής, οι οφειλές μαζί με τους τόκους «υπερεπαρκούν για την πλήρη εξόφληση των εκκρεμών χρεών της χώρας μας προς όλους τους διεθνείς δανειστές μας». Εδώ θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και σειρά άλλων μέτρων: Περικοπή των άχρηστων πολεμικών δαπανών. Φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, των τραπεζών και της εκκλησίας. Περιστολή των κρατικών δαπανών όχι σε βάρος της υγείας και της παιδείας, αλλά σε βάρος των λυμαινόμενων του δημόσιου πλούτου.
Ποιος θα μπορούσε να ασκήσει μια τέτοια σωτήρια πολιτική; Η κυβέρνηση αυτών που συνειδητά μας έχουν ρίξει στον καιάδα του ΔΝΤ και στο καθεστώς της εθνικής αναξιοπρέπειας και υποτέλειας;
Ένα κίνημα αγανάκτησης γεννιέται αυθόρμητα αυτές τις ημέρες. Ποιο είναι το μέλλον του; Και τι κάνει η Αριστερά μας; Έχει συναίσθηση των ιστορικών ευθυνών της, ή θα χάσει και αυτή την τραγική «ευκαιρία»; Για αυτό, στον επόμενο Δρόμο. Επί του παρόντος: Να φύγει η κυβέρνηση των μειοδοτών και της νέας υποτέλειας.
http://www.tvxs.gr
ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΗΣ Ε.Ο.Θ ΕΙΝΑΙ ΟΛΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ 31-5-2011. ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΝΕΒΗΚΕ ΠΡΟΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ.
Πώς μπορεί μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση (MKO) να χρηματοδοτείται με τεράστια χρηματικά ποσά σε περιόδους «ισχνών αγελάδων»; Η απάντηση είναι απλή και πολύ συγκεκριμένη: Όταν αυτή τη ΜΚΟ την έχει ιδρύσει η μητέρα του Έλληνα πρωθυπουργού, λεφτά βρίσκονται, έστω και αν δεν. υπάρχουν.
Ο λόγος για το .....
«Κέντρο Δράσης για την Ειρήνη», ΜΚΟ την οποία ίδρυσε η μητέρα του σημερινού πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, Μαργαρίτα Τσάντ - Παπανδρέου το 1988, η οποία έχει ως σκοπό της την «προώθηση ενός πολιτισμού ειρήνης και μη βίας, με εργαλείο την Εκπαίδευση για την Ειρήνη, μέσω της ενδυνάμωσης των γυναικών, των νέων και της κοινωνίας των πολιτών».
Στην ιστοσελίδα του ΚΕΔΕ (kede.org) θα διαπιστώσει κανείς, με μια πρόχειρη ματιά, ότι οι κρατικές διαφημίσεις (και όχι μόνο) και οι χορηγίες δίνονται αφειδώς.
Εκτός και αν το «χτίσιμο της Ειρήνης βήμα - βήμα» προϋποθέτει χρηματοδοτήσεις από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και από αλλού.
Ένα - ένα τα banners τα οποία έχουν αναρτηθεί στην ιστοσελίδα της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης της κυρίας Μαργαρίτας Παπανδρέου είναι των εξής οργανισμών, φορέων και εταιρειών:
Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο,
Τσιμέντα «Χάλυψ»,
Supermarket «Βασιλόπουλος»,
Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς,
Hellenic Aid (του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας),
Πρεσβεία της Νορβηγίας,
Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης,
Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης,
ΕΥΔΑΠ και
«A.G. Leventis».
Είναι πράγματι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η ιστοσελίδα της συγκεκριμένης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ή καλύτερα. Πολύ Κυβερνητικής;) διαθέτει πλήθος χορηγιών που θα ζήλευε ακόμη και η μεγαλύτερη ενημερωτική ιστοσελίδα στην Ελλάδα. Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η δραστηριότητα της ΚΕΔΕ είναι σχεδόν άγνωστη στο ευρύ κοινό.
Χρηματοδότηση
Τα προηγούμενα χρόνια, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αναγκάστηκε -εν μέσω κοινωνικής κατακραυγής και πιέσεων από τα ΜΜΕ- να δημοσιοποιήσει κατάλογο με τις χρηματοδοτήσεις προς ΜΚΟ. Ανάμεσα σε αυτές βρίσκεται και η ΚΕΔΕ. Εξαιρετικό ενδιαφέρον, όμως, έχει η χρηματοδότηση την οποία έλαβε η οργάνωση της Μαργαρίτας Παπανδρέου κατά το χρονικό διάστημα που ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν υπουργός Εξωτερικών, δηλαδή την περίοδο 1999 - 2004 (η λίστα περιλαμβάνει μόνο τα συγκεκριμένα έτη και δεν διατίθενται στοιχεία για αυτού του είδους τη δραστηριότητα πριν το 1999 και μετά το 2004). Συνολικά η ΚΕΔΕ εισέπραξε χρηματικό ποσό που ξεπερνά τα 1.150.188,64ευρώ!
Αναλυτικά, στα ταμεία της μπήκαν:
46.955,25 ευρώ το 1999,
179.055,3 ευρώ το 2000,
369.479,09 ευρώ το 2001,
161.684 ευρώ το 2002,
223.015 ευρώ το 2003,
170.000 ευρώ το 2004.
Το 2003 και 2004 συγχρηματοδοτήθηκε με άλλες ΜΚΟ κατά 125.000 και 131.000 ευρώ, αντίστοιχα.
Εξάλλου ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου το είχε δηλώσει ξεκάθαρα: «Λεφτά υπάρχουν».
http://www.newsbomb.gr
Ο λόγος για το .....
«Κέντρο Δράσης για την Ειρήνη», ΜΚΟ την οποία ίδρυσε η μητέρα του σημερινού πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, Μαργαρίτα Τσάντ - Παπανδρέου το 1988, η οποία έχει ως σκοπό της την «προώθηση ενός πολιτισμού ειρήνης και μη βίας, με εργαλείο την Εκπαίδευση για την Ειρήνη, μέσω της ενδυνάμωσης των γυναικών, των νέων και της κοινωνίας των πολιτών».
Στην ιστοσελίδα του ΚΕΔΕ (kede.org) θα διαπιστώσει κανείς, με μια πρόχειρη ματιά, ότι οι κρατικές διαφημίσεις (και όχι μόνο) και οι χορηγίες δίνονται αφειδώς.
Εκτός και αν το «χτίσιμο της Ειρήνης βήμα - βήμα» προϋποθέτει χρηματοδοτήσεις από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και από αλλού.
Ένα - ένα τα banners τα οποία έχουν αναρτηθεί στην ιστοσελίδα της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης της κυρίας Μαργαρίτας Παπανδρέου είναι των εξής οργανισμών, φορέων και εταιρειών:
Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο,
Τσιμέντα «Χάλυψ»,
Supermarket «Βασιλόπουλος»,
Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς,
Hellenic Aid (του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας),
Πρεσβεία της Νορβηγίας,
Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης,
Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης,
ΕΥΔΑΠ και
«A.G. Leventis».
Είναι πράγματι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η ιστοσελίδα της συγκεκριμένης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ή καλύτερα. Πολύ Κυβερνητικής;) διαθέτει πλήθος χορηγιών που θα ζήλευε ακόμη και η μεγαλύτερη ενημερωτική ιστοσελίδα στην Ελλάδα. Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η δραστηριότητα της ΚΕΔΕ είναι σχεδόν άγνωστη στο ευρύ κοινό.
Χρηματοδότηση
Τα προηγούμενα χρόνια, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αναγκάστηκε -εν μέσω κοινωνικής κατακραυγής και πιέσεων από τα ΜΜΕ- να δημοσιοποιήσει κατάλογο με τις χρηματοδοτήσεις προς ΜΚΟ. Ανάμεσα σε αυτές βρίσκεται και η ΚΕΔΕ. Εξαιρετικό ενδιαφέρον, όμως, έχει η χρηματοδότηση την οποία έλαβε η οργάνωση της Μαργαρίτας Παπανδρέου κατά το χρονικό διάστημα που ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν υπουργός Εξωτερικών, δηλαδή την περίοδο 1999 - 2004 (η λίστα περιλαμβάνει μόνο τα συγκεκριμένα έτη και δεν διατίθενται στοιχεία για αυτού του είδους τη δραστηριότητα πριν το 1999 και μετά το 2004). Συνολικά η ΚΕΔΕ εισέπραξε χρηματικό ποσό που ξεπερνά τα 1.150.188,64ευρώ!
Αναλυτικά, στα ταμεία της μπήκαν:
46.955,25 ευρώ το 1999,
179.055,3 ευρώ το 2000,
369.479,09 ευρώ το 2001,
161.684 ευρώ το 2002,
223.015 ευρώ το 2003,
170.000 ευρώ το 2004.
Το 2003 και 2004 συγχρηματοδοτήθηκε με άλλες ΜΚΟ κατά 125.000 και 131.000 ευρώ, αντίστοιχα.
Εξάλλου ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου το είχε δηλώσει ξεκάθαρα: «Λεφτά υπάρχουν».
http://www.newsbomb.gr
Τους τελευταίους μήνες, μια ενοχλητική ιδέα βασάνιζε το κυβερνητικό επιτελείο: η πιθανότητα να μετατραπεί η πλατεία Συντάγματος σε κάτι που να μοιάζει με «Ταχρίρ», ύστερα από ένα απεργιακό συλλαλητήριο που θα αξιοποιηθεί από εξτρεμιστικές ομάδες για τη δημιουργία εστίας βίαιων εκτρόπων στην καρδιά της Αθήνας. Προχθές, ο εφιάλτης έγινε πραγματικότητα- όχι όμως από τους διαδηλωτές μιας από τις πλέον ειρηνικές, στα όρια της ρουτίνας, πορείες της μεταμνημονιακής εποχής, αλλά από το ίδιο το κράτος.
Διαδηλωτής βαρύτατα τραυματισμένος υφίσταται σπληνεκτομή. Ένας άλλος χαροπαλεύει στο Γενικό Κρατικό με σοβαρότατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Ανατριχιαστικά βίντεο, που θυμίζουν... Δαμασκό, δείχνουν άνδρες των ΜΑΤ να ποδοπατούν εν χορώ και να ξυλοκοπούν λυσσαλέα με κλομπ αόπλους, πεσμένους στο έδαφος, εξουδετερωμένους πολίτες. Καρκινογόνο νέφος χημικών αερίων δημιουργεί αδιαπέραστο τείχος, φέρνοντας στο όριο της ασφυξίας κατοίκους και περαστικούς, υπερήλικες και μητέρες με μικρά παιδιά. Παρόμοια περιστατικά δεν μπορούν να εξισωθούν με πράξεις βανδαλισμού και μολότοφ από μεμονωμένους διαδηλωτές ή αναρχικές ομάδες. Όταν αυτοί που ασκούν ιδιαζόντως ειδεχθή, φονική βία είναι όχι κάποιοι ιδιώτες, αλλά τα εντεταλμένα όργανα του επίσημου κράτους, δεν πρόκειται πλέον για απλή παραβατικότητα, αλλά για αντιδημοκρατική εκτροπή.
Τις προάλλες, 44χρονος οικογενειάρχης δολοφονήθηκε (κατά τα φαινόμενα, από ξένους) για μια βιντεοκάμερα στην οδό Γʼ Σεπτεμβρίου. Την επομένη, οικονομικός μετανάστης δολοφονείται στα Κάτω Πατήσια (κατά τα φαινόμενα από Έλληνες, για λόγους αντεκδίκησης). Πως να εμποδίσει κανείς τον συνειρμό που έρχεται αβίαστα: Ενώ η αστυνομία εμφανίζεται ανίκανη να προστατέψει τους κατοίκους αυτής της πόλης, Έλληνες και ξένους, από το κοινό έγκλημα- πράγμα που υποτίθεται ότι είναι η βασική αποστολή της- εξαντλεί όλη την ενεργητικότητά της στην καταστολή του «εσωτερικού εχθρού», του απεργού και διαδηλωτή. Μήπως άραγε το ενδεχόμενο «να γίνει η Αθήνα Καμπούλ», όπως έλεγε παλιότερα ο κ. Χρυσοχοίδης, με «εθνοτικές» συγκρούσεις Ελληναράδων εναντίον μεταναστών και με «πολέμους των άκρων», με Χρυσαυγίτες εναντίον αναρχικών, δεν αποτελεί, για ορισμένους, παρά το έλασσον κακό;
Θα ήταν εύκολο να αναζητηθούν εξιλαστήρια θύματα σε κάποια αστυνομικά όργανα με «υπερβάλοντα ζήλο» (αν και οι υπεύθυνοι για τον άγριο ξυλοδαρμό της «ζαρντινιέρας» δεν τιμωρήθηκαν παρά με δυσμενή μετάθεση σε γειτονική συνοικία) ή έστω στον καθʼ ύλην αρμόδιο υπουργό, κ. Παπουτσή. Το μέγα ζήτημα που ανέδειξαν τα προχθεσινά έκτροπα (και μπορεί να φαντασθεί κανείς σε τι κατάσταση θα βρισκόταν τώρα η Αθήνα αν ο 31χρονος είχε χάσει τη ζωή του) είναι το εξής: Η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής και, πολύ περισσότερο, η επιβολή ενός δεύτερου μνημονίου είναι αδύνατη χωρίς γενικευμένη κοινωνική έκρηξη ή κάποιου είδους αυταρχική εκτροπή ή και τα δύο μαζί.
Κάποια στιγμή, οι ελίτ αυτού του τόπου οφείλουν να σταματήσουν και να σκεφτούν: Πού πάμε; Που μας πάνε; Ένα χρόνο μετά το μνημόνιο, δικαιώνονται (δυστυχώς!) εκείνοι που από την πρώτη στιγμή προέβλεψαν ότι η κυβερνητική πολιτική θα αποτύχει και ότι όσοι έθεταν το δίλημμα «αιματηρή λιτότητα ή χρεοκοπία» εγγυώνταν και τα δύο, και την πτώχευση των εργαζομένων και τη χρεοκοπία της χώρας. Εκτίναξαν την ανεργία στο 16%, ακρωτηρίασαν τα πραγματικά εισοδήματα κατά 30%, έκοψαν φάρμακα συνταξιούχων και εξετάσεις καρκινοπαθών, μόνο για να ανεβάσουν το χρέος στο 140% του ΑΕΠ, με προοπτική το 160%.
Καθώς η «θεραπεία σοκ» οδηγείται σε αδιέξοδο, οι Γερμανοί προωθούν στην ελεγχόμενη χρεοκοπία- αναδιάρθρωση, με αντάλλαγμα την εκποίηση των πιο ελκυστικών «φιλέτων» του εθνικού πλούτου, συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων τραπεζών. Αυτό άλλωστε προβλέπεται από τις βαρύτατες ρήτρες του μνημονίου, που ακολουθούν πιστά τη συνταγή Σάυλοκ: Όταν ο οφειλέτης δεν μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο σε χρήμα, υποχρεούται να δώσει μια λίβρα κρέας από τις σάρκες του.
Πέρυσι τέτοιον καιρό, ο πρωθυπουργός καλούσε τους Έλληνες να ανέβουν ένα πελώριο βουνό θυσιών και στερήσεων, με την υπόσχεση ότι θα τους βγάλει σε ένα οροπέδιο σταθερότητας και ανάκαμψης. Ύστερα από ένα χρόνο εθνικής κατατονίας και κοινωνικών δεινών, τους καλεί να αρχίσουν απνευστί έναν δεύτερο, ακόμη πιο δύσκολο, ανηφορικό Μαραθώνιο χωρίς καμία χειροπιαστή ελπίδα ότι ο εφιάλτης τους κάποτε θα τελειώσει. Το κράτος του φόβου είναι το αναγκαίο υποπροϊόν μιας πολιτικής χωρίς ελπίδα και η ρήση του Τζον Κένεντι ακούγεται δυσοίωνα επίκαιρη: «Όσοι καθιστούν αδύνατη την ειρηνική αλλαγή, κάνουν αναπόφευκτη τη βίαιη».
Απο http://aristerovima.gr
Διαδηλωτής βαρύτατα τραυματισμένος υφίσταται σπληνεκτομή. Ένας άλλος χαροπαλεύει στο Γενικό Κρατικό με σοβαρότατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Ανατριχιαστικά βίντεο, που θυμίζουν... Δαμασκό, δείχνουν άνδρες των ΜΑΤ να ποδοπατούν εν χορώ και να ξυλοκοπούν λυσσαλέα με κλομπ αόπλους, πεσμένους στο έδαφος, εξουδετερωμένους πολίτες. Καρκινογόνο νέφος χημικών αερίων δημιουργεί αδιαπέραστο τείχος, φέρνοντας στο όριο της ασφυξίας κατοίκους και περαστικούς, υπερήλικες και μητέρες με μικρά παιδιά. Παρόμοια περιστατικά δεν μπορούν να εξισωθούν με πράξεις βανδαλισμού και μολότοφ από μεμονωμένους διαδηλωτές ή αναρχικές ομάδες. Όταν αυτοί που ασκούν ιδιαζόντως ειδεχθή, φονική βία είναι όχι κάποιοι ιδιώτες, αλλά τα εντεταλμένα όργανα του επίσημου κράτους, δεν πρόκειται πλέον για απλή παραβατικότητα, αλλά για αντιδημοκρατική εκτροπή.
Τις προάλλες, 44χρονος οικογενειάρχης δολοφονήθηκε (κατά τα φαινόμενα, από ξένους) για μια βιντεοκάμερα στην οδό Γʼ Σεπτεμβρίου. Την επομένη, οικονομικός μετανάστης δολοφονείται στα Κάτω Πατήσια (κατά τα φαινόμενα από Έλληνες, για λόγους αντεκδίκησης). Πως να εμποδίσει κανείς τον συνειρμό που έρχεται αβίαστα: Ενώ η αστυνομία εμφανίζεται ανίκανη να προστατέψει τους κατοίκους αυτής της πόλης, Έλληνες και ξένους, από το κοινό έγκλημα- πράγμα που υποτίθεται ότι είναι η βασική αποστολή της- εξαντλεί όλη την ενεργητικότητά της στην καταστολή του «εσωτερικού εχθρού», του απεργού και διαδηλωτή. Μήπως άραγε το ενδεχόμενο «να γίνει η Αθήνα Καμπούλ», όπως έλεγε παλιότερα ο κ. Χρυσοχοίδης, με «εθνοτικές» συγκρούσεις Ελληναράδων εναντίον μεταναστών και με «πολέμους των άκρων», με Χρυσαυγίτες εναντίον αναρχικών, δεν αποτελεί, για ορισμένους, παρά το έλασσον κακό;
Θα ήταν εύκολο να αναζητηθούν εξιλαστήρια θύματα σε κάποια αστυνομικά όργανα με «υπερβάλοντα ζήλο» (αν και οι υπεύθυνοι για τον άγριο ξυλοδαρμό της «ζαρντινιέρας» δεν τιμωρήθηκαν παρά με δυσμενή μετάθεση σε γειτονική συνοικία) ή έστω στον καθʼ ύλην αρμόδιο υπουργό, κ. Παπουτσή. Το μέγα ζήτημα που ανέδειξαν τα προχθεσινά έκτροπα (και μπορεί να φαντασθεί κανείς σε τι κατάσταση θα βρισκόταν τώρα η Αθήνα αν ο 31χρονος είχε χάσει τη ζωή του) είναι το εξής: Η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής και, πολύ περισσότερο, η επιβολή ενός δεύτερου μνημονίου είναι αδύνατη χωρίς γενικευμένη κοινωνική έκρηξη ή κάποιου είδους αυταρχική εκτροπή ή και τα δύο μαζί.
Κάποια στιγμή, οι ελίτ αυτού του τόπου οφείλουν να σταματήσουν και να σκεφτούν: Πού πάμε; Που μας πάνε; Ένα χρόνο μετά το μνημόνιο, δικαιώνονται (δυστυχώς!) εκείνοι που από την πρώτη στιγμή προέβλεψαν ότι η κυβερνητική πολιτική θα αποτύχει και ότι όσοι έθεταν το δίλημμα «αιματηρή λιτότητα ή χρεοκοπία» εγγυώνταν και τα δύο, και την πτώχευση των εργαζομένων και τη χρεοκοπία της χώρας. Εκτίναξαν την ανεργία στο 16%, ακρωτηρίασαν τα πραγματικά εισοδήματα κατά 30%, έκοψαν φάρμακα συνταξιούχων και εξετάσεις καρκινοπαθών, μόνο για να ανεβάσουν το χρέος στο 140% του ΑΕΠ, με προοπτική το 160%.
Καθώς η «θεραπεία σοκ» οδηγείται σε αδιέξοδο, οι Γερμανοί προωθούν στην ελεγχόμενη χρεοκοπία- αναδιάρθρωση, με αντάλλαγμα την εκποίηση των πιο ελκυστικών «φιλέτων» του εθνικού πλούτου, συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων τραπεζών. Αυτό άλλωστε προβλέπεται από τις βαρύτατες ρήτρες του μνημονίου, που ακολουθούν πιστά τη συνταγή Σάυλοκ: Όταν ο οφειλέτης δεν μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο σε χρήμα, υποχρεούται να δώσει μια λίβρα κρέας από τις σάρκες του.
Πέρυσι τέτοιον καιρό, ο πρωθυπουργός καλούσε τους Έλληνες να ανέβουν ένα πελώριο βουνό θυσιών και στερήσεων, με την υπόσχεση ότι θα τους βγάλει σε ένα οροπέδιο σταθερότητας και ανάκαμψης. Ύστερα από ένα χρόνο εθνικής κατατονίας και κοινωνικών δεινών, τους καλεί να αρχίσουν απνευστί έναν δεύτερο, ακόμη πιο δύσκολο, ανηφορικό Μαραθώνιο χωρίς καμία χειροπιαστή ελπίδα ότι ο εφιάλτης τους κάποτε θα τελειώσει. Το κράτος του φόβου είναι το αναγκαίο υποπροϊόν μιας πολιτικής χωρίς ελπίδα και η ρήση του Τζον Κένεντι ακούγεται δυσοίωνα επίκαιρη: «Όσοι καθιστούν αδύνατη την ειρηνική αλλαγή, κάνουν αναπόφευκτη τη βίαιη».
Απο http://aristerovima.gr
Κατασκευάζοντας επί χρόνια τον Φόβο η εξουσία τον επισείει όταν χρειάζεται (ιδίως στις επωφελείς για την ίδια κρίσεις που η ίδια δημιουργεί). Κι έτσι, εν μια νυκτί (στην κυριολεξία) το 2008 το Κογκρέσο στις ΗΠΑ υπερψήφισε τον νόμο Μπους-Πόλσον-Γκόλντμαν Σακς που παρέδωσε στις τράπεζες 700 δισ. ιδρώτα του Αμερικανικού λαού. Ενα σκαστό Οικονομικό Πραξικόπημα. Για πρώτη φορά ύστερα από πολύ καιρό η οργή των Αμεριακανών άρχισε τότε να βουίζει. Ακούγοντας αυτό το βουητό η Γκόλντμαν Σακς και οι συν αυτή τράπεζες, άρχισαν να χρηματοδοτούν τον Ομπάμα. Κυρίως η Γκόλντμαν Σακς. Σήμερα το Οικονομικό Πραξικόπημα (κάθε άλλο παρά στιγμιαίο) επαναλαμβάνεται. Ομως η βουή των Αμερικανών έχει κατακάτσει. Το πέρασμα απ' τον Μπους στον Ομπάμα πάει να γίνει πέρασμα απ' τον Ομπάμα στον Ομπάμα και οι μπίζνες as usual - οι πολλοί Αμερικανοί συνεχίζουν να φτωχαίνουν. Σκόνη οι προεκλογικές υποσχέσεις του Ομπάμα, σκόνη με ολίγη στάχτη από Οσάμα! Τι απλοϊκό, τι γελοίο και πόσον αποτελεσματικό!
«Θεωρώ βρώμικο σκουλήκι όποιον ξανατολμήσει να με προσβάλει στο πιο ευαίσθητο σημείο μου» δήλωσε ο Μίκης, απαντώντας σε κατηγορίες για αντισημιτισμό διαφόρων αδαών τε και ουτιδανών. Πολλοί πολίτες τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχουν υποστεί τέτοιες συκοφαντίες από «βρώμικα σκουλήκια» και θρασύδειλους ιούς, προκειμένου να ακυρώνεται κάθε κριτική στον σιωνισμό, στον ιμπεριαλισμό, αλλά και στον καθ' ημάς «εκσυγχρονισμό».
Πολλοί πολίτες, πολιτικοί, διανοούμενοι και δημοσιογράφοι έχουν υποστεί κατά κόρον τις ρετσινιές του «αντισημίτη», του «ρατσιστή» και του «εθνικιστή». Παρ' ότι δημοκρατικοί, αντιφασίστες και κομμουνιστές οι ίδιοι -ιδιότητες που απάδουν από χέρι τέτοιων κατηγοριών εν τούτοις τις έχουν λουστεί
κυρίως από παπαγαλάκια του καθεστώτος κι άλλα κνώδαλα που έχουν κάνει καριέρα βρίζοντας και συκοφαντώντας όσους αντιστάθηκαν κι αντιστέκονται σε κρίσιμες επιλογές της εξουσίας, απ' το Σχέδιον Ανάν ώς το Μνημόνιο.
Ανάμεσα στους συκοφάντες κι ορισμένοι ανερυθρίαστοι «αριστεροί» της καθεστωτικής κι εκφυλισμένης Αριστεράς, οι οποίοι όχι μόνον επικρότησαν «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» τότε (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν) και τώρα (Λιβύη),
αλλά εξακολουθούν να αβαντάρουν τους νεοταξίτες, συκοφαντώντας για «φαιοκόκκινους», «εθνικοπαράφρονες» και «αντιαμερικανούς» όσους αριστερούς παραμένουν αντιφασίστες, αντιιμπεριαλιστές και αντισιωνιστές.
....................................
Κι όμως! για όλους αυτούς τους συμμάχους του νεοφιλελευθερισμού και της νεοταξίτικης στρατηγικής, οι αγκαλιές ενός μέρους της Αριστεράς στον ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ και στη Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη παραμένουν ορθάνοιχτες και θερμές...
Παράδοξον; όχι! Φυσιολογικόν απότοκο επιλογών στη βάση των δημοσίων σχέσεων, της επικοινωνιακής εξάρτησης, των «κολλητών» κι όχι στη βάση των αρχών, της ιδεολογίας και της αξιοπρέπειας...
ο ερώτημα (μάλιστα εν μέσω κρίσης αδυσώπητο) είναι για πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτή η στάση της Αριστεράς απέναντι σε αυτούς που την ακυρώνουν; Πόσο ακόμα θα κλείνει τα μάτια σε αυτόν τον εσμό που τη μιαίνει και τη μειώνει άλλοτε χάριν μιας «παλιάς φιλίας», άλλοτε για να συνεχίζουν την καριέρα τους ορισμένοι κι άλλοτε διότι η αμάθεια εκλαμβάνεται, από άλλους ακόμα πιο αμαθείς, ως πρωτοπόρα και ρηξικέλευθη σκέψη; (υπόθεση «Ρεπούση», 1821 του ΣΚΑΪ κι άλλα).
Με τραγελαφικά αποτελέσματα: να βρίσκεται η Αριστερά ουραγός και παρακολούθημα κυβερνητικών επιλογών του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., αμήχανη στην καλύτερη και υποκριτική στη χειρότερη.
Χιλιοειπωμένα όλα αυτά αλλά και πολύς ο καιρός που αυτός ο εκφυλισμός δηλητηριάζει αυτόν τον χώρο κι ακόμα περισσότερη η επιμονή της κερδώας (για κάποιους) ευήθειας. Πάλι αύριο
το πρωί θα βρεθεί ο μαλάκας που θα πει: «Ο Μίκης είναι αντισημίτης».
Ετσι, χωρίς κανένα επιχείρημα. Επειδή το άκουσε, επειδή του το είπαν, έτσι στο λέγε-λέγε-λέγε που θρέφει τον φασισμό
κι ορισμένους αλήτες στον χώρο των ΜΜΕ, της τέχνης και των ΑΕΙ, εκεί δηλαδή που παίζεται το παιχνίδι της ιδεολογικής κυριαρχίας...
....................................
Ο κ. Σίμος Σεϊσίδης, επικηρυγμένος με 600.000 ευρώ από τον κ. Χρυσοχοΐδη, κατηγορούμενος για 13 κακουργήματα, ταλαιπωρούμενος επί πενταετίαν, κρίθηκε παμψηφεί αθώος.
Διεσύρθη με πρωτοσέλιδα, αθωώθηκε με μονόστηλα (εν μέσω των οποίων και αυτό της στήλης).
Πώς δεν το λέει, αλλά το ομολογεί ο Γιωργάκης, «ήταν καθήκον μου να σας λέω ψέμματα»! ε, το ίδιο ο κ. Χρυσοχοΐδης τότε, ο κ. Παπακωνσταντίνου τώρα, κι όλοι οι πρασινοβένετοι πάντοτε. Παρασαπίσαμε...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 9.V.2011 [email protected]
«Θεωρώ βρώμικο σκουλήκι όποιον ξανατολμήσει να με προσβάλει στο πιο ευαίσθητο σημείο μου» δήλωσε ο Μίκης, απαντώντας σε κατηγορίες για αντισημιτισμό διαφόρων αδαών τε και ουτιδανών. Πολλοί πολίτες τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχουν υποστεί τέτοιες συκοφαντίες από «βρώμικα σκουλήκια» και θρασύδειλους ιούς, προκειμένου να ακυρώνεται κάθε κριτική στον σιωνισμό, στον ιμπεριαλισμό, αλλά και στον καθ' ημάς «εκσυγχρονισμό».
Πολλοί πολίτες, πολιτικοί, διανοούμενοι και δημοσιογράφοι έχουν υποστεί κατά κόρον τις ρετσινιές του «αντισημίτη», του «ρατσιστή» και του «εθνικιστή». Παρ' ότι δημοκρατικοί, αντιφασίστες και κομμουνιστές οι ίδιοι -ιδιότητες που απάδουν από χέρι τέτοιων κατηγοριών εν τούτοις τις έχουν λουστεί
κυρίως από παπαγαλάκια του καθεστώτος κι άλλα κνώδαλα που έχουν κάνει καριέρα βρίζοντας και συκοφαντώντας όσους αντιστάθηκαν κι αντιστέκονται σε κρίσιμες επιλογές της εξουσίας, απ' το Σχέδιον Ανάν ώς το Μνημόνιο.
Ανάμεσα στους συκοφάντες κι ορισμένοι ανερυθρίαστοι «αριστεροί» της καθεστωτικής κι εκφυλισμένης Αριστεράς, οι οποίοι όχι μόνον επικρότησαν «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» τότε (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν) και τώρα (Λιβύη),
αλλά εξακολουθούν να αβαντάρουν τους νεοταξίτες, συκοφαντώντας για «φαιοκόκκινους», «εθνικοπαράφρονες» και «αντιαμερικανούς» όσους αριστερούς παραμένουν αντιφασίστες, αντιιμπεριαλιστές και αντισιωνιστές.
....................................
Κι όμως! για όλους αυτούς τους συμμάχους του νεοφιλελευθερισμού και της νεοταξίτικης στρατηγικής, οι αγκαλιές ενός μέρους της Αριστεράς στον ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ και στη Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη παραμένουν ορθάνοιχτες και θερμές...
Παράδοξον; όχι! Φυσιολογικόν απότοκο επιλογών στη βάση των δημοσίων σχέσεων, της επικοινωνιακής εξάρτησης, των «κολλητών» κι όχι στη βάση των αρχών, της ιδεολογίας και της αξιοπρέπειας...
ο ερώτημα (μάλιστα εν μέσω κρίσης αδυσώπητο) είναι για πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτή η στάση της Αριστεράς απέναντι σε αυτούς που την ακυρώνουν; Πόσο ακόμα θα κλείνει τα μάτια σε αυτόν τον εσμό που τη μιαίνει και τη μειώνει άλλοτε χάριν μιας «παλιάς φιλίας», άλλοτε για να συνεχίζουν την καριέρα τους ορισμένοι κι άλλοτε διότι η αμάθεια εκλαμβάνεται, από άλλους ακόμα πιο αμαθείς, ως πρωτοπόρα και ρηξικέλευθη σκέψη; (υπόθεση «Ρεπούση», 1821 του ΣΚΑΪ κι άλλα).
Με τραγελαφικά αποτελέσματα: να βρίσκεται η Αριστερά ουραγός και παρακολούθημα κυβερνητικών επιλογών του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., αμήχανη στην καλύτερη και υποκριτική στη χειρότερη.
Χιλιοειπωμένα όλα αυτά αλλά και πολύς ο καιρός που αυτός ο εκφυλισμός δηλητηριάζει αυτόν τον χώρο κι ακόμα περισσότερη η επιμονή της κερδώας (για κάποιους) ευήθειας. Πάλι αύριο
το πρωί θα βρεθεί ο μαλάκας που θα πει: «Ο Μίκης είναι αντισημίτης».
Ετσι, χωρίς κανένα επιχείρημα. Επειδή το άκουσε, επειδή του το είπαν, έτσι στο λέγε-λέγε-λέγε που θρέφει τον φασισμό
κι ορισμένους αλήτες στον χώρο των ΜΜΕ, της τέχνης και των ΑΕΙ, εκεί δηλαδή που παίζεται το παιχνίδι της ιδεολογικής κυριαρχίας...
....................................
Ο κ. Σίμος Σεϊσίδης, επικηρυγμένος με 600.000 ευρώ από τον κ. Χρυσοχοΐδη, κατηγορούμενος για 13 κακουργήματα, ταλαιπωρούμενος επί πενταετίαν, κρίθηκε παμψηφεί αθώος.
Διεσύρθη με πρωτοσέλιδα, αθωώθηκε με μονόστηλα (εν μέσω των οποίων και αυτό της στήλης).
Πώς δεν το λέει, αλλά το ομολογεί ο Γιωργάκης, «ήταν καθήκον μου να σας λέω ψέμματα»! ε, το ίδιο ο κ. Χρυσοχοΐδης τότε, ο κ. Παπακωνσταντίνου τώρα, κι όλοι οι πρασινοβένετοι πάντοτε. Παρασαπίσαμε...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 9.V.2011 [email protected]
Tην Κυριακή 8 Μάη 2011 θα γίνει φέτος η 32η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης που διοργανώνει η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη. Η ΕΕΔΥΕ καλεί όλους τους αγωνιστές της ειρήνης και του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, τη νεολαία και τους εργαζόμενους, με τη μαζική συμμετοχή τους να καταδικάσουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Λιβύη, να απαιτήσουν να σταματήσει η ελληνική εμπλοκή και να κλείσει η αμερικανονατοϊκή βάση της Σούδας. Η αφετηρία της πορείας είναι στις 8 π.μ. στον Τύμβο του Μαραθώνα και ο τερματισμός στις 6.30 μ.μ. έξω από το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας, όπου θα πραγματοποιηθεί μεγάλη αντιιμπεριαλιστική, αντιπολεμική συγκέντρωση. Η ΕΕΔΥΕ καλεί τις Επιτροπές Ειρήνης και όλο τον ελληνικό λαό για τη συμμετοχή τους στην 32η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης:
- Να βάλουν φραγμό στο νέο έγκλημα στη γειτονιά μας και στην πλήρη στήριξη και συμμετοχή της Ελλάδας.
- Να δυναμώσουν τον αγώνα ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στη σφαγή των λαών, στους ...υπέρογκους εξοπλισμούς.
- Για την έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ και το κλείσιμο των ξένων βάσεων.
- Για την επιστροφή όλων των Ελλήνων στρατιωτών από τις αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
- Για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
- Για να μην περάσει η παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο.
- Για το δυνάμωμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης, της κοινής δράσης με τους μετανάστες και όλους τους λαούς κατά του ιμπεριαλισμού».
Παρακολουθώ τις αντιδράσεις που προκάλεσε και προκαλεί το «Debtocracy» και έχω ενθουσιαστεί. Ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε στο Διαδίκτυο και διανέμεται δωρεάν έχει καταφέρει να ξεβρακώσει ένα ολόκληρο σύστημα. Εντάξει, ένα χρεοκοπημένο σύστημα.
Οι πρώτες αρνητικές αντιδράσεις για το «Debtocracy» προήλθαν από επικοινωνιολόγους και διαφημιστές. Λογικό ήταν. Αφενός ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε με προσφορές των θεατών -χωρίς χορηγούς και διαφημιζόμενους- χαλάει την πιάτσα και αφετέρου πολλοί απ’ αυτούς εργάζονται για κόμματα και πολιτικούς που θίγονται από το «Debtocracy». Φυσικά, αν το «Debtocracy» είχε χορηγούς και διαφημίσεις- οι επικοινωνιολόγοι και οι διαφημιστές θα το αντιμετώπιζαν με πολύ μεγάλο σεβασμό. Οι πουτάνες σέβονται τους πελάτες.
Αφήνω τους διαφημιστές και τους επικοινωνιολόγους –αυτή τη μεγάλη πληγή του σύγχρονου ελληνικού αίσχους- και περνάω στους δημοσιογράφους (αν και αυτοί διαφημιστές και επικοινωνιολόγοι έχουν καταντήσει). Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει υπάρξει ούτε ένα δημοσιογραφικό κείμενο με θετική κριτική στο «Debtocracy» – αν μπορούσαν, θα χρέωναν στο «Debtocracy» και τη χρεοκοπία της χώρας.
Εντάξει, ξέρω πολύ καλά τι περνάνε οι δημοσιογράφοι το τελευταίο διάστημα και πόσο τρομοκρατημένοι είναι μπροστά στην απόλυση που τους περιμένει. Από την άλλη, καλά να πάθουν. Αν είσαι προσκυνημένος και σκλαβάκι, δεν θα σε σεβαστεί κανείς – ούτε εγώ. Από τη στιγμή που δεν διαλέγεις τον δρόμο της αξιοπρέπειας και συνεχίζεις να γλείφεις τους εφοπλιστές και τους μεγαλοεργολάβους που σε έχουν αγοράσει, είσαι άξιος της μοίρας σου.
Ποια είναι η πιο σημαντική κατηγορία των επικριτών του «Debtocracy»; «Δεν υπάρχει η αντίθετη άποψη». Τι μου λες; Δημοσιογράφοι που δεν τολμούν ποτέ να εκφράσουν ούτε λέξη διαφορετική από τη γραμμή του εργοδότη τους διαμαρτύρονται που δεν υπάρχει η αντίθετη άποψη στο «Debtocracy». Το καλύτερο ήταν πως το έγραψε και δημοσιογράφος ο οποίος εργάζεται σε μέσο το οποίο παρουσιάζει επί μήνες τους κατοίκους της Κερατέας σαν εγκληματίες. Εκεί γιατί δεν αναζητεί την αντίθετη άποψη; Γιατί πληρώνει –ακόμα- το αφεντικό. Άντε να απολυθούν όλοι αυτοί, μπας και αποκτήσουν επιτέλους και δική τους άποψη.
Πάντως, είναι εντυπωσιακό το επιχείρημα πως δεν υπάρχει η αντίθετη άποψη στο «Debtocracy». Αναρωτιέσαι πού ζουν όλοι αυτοί που το επικαλούνται. Μάλλον δεν ζουν στη χρεοκοπημένη Ελλάδα του 2011 με τη στυγνή προπαγάνδα από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ που προσπαθούν με λύσσα να επιβάλλουν τη μία άποψη. Τους λείπει η αντίθετη άποψη μόνο στο «Debtocracy». Πουθενά αλλού.
Μα το «Debtocracy» γυρίστηκε εξαιτίας της χρεοκοπίας και για να ακουστεί και μια άλλη άποψη για τη χρεοκοπία της χώρας. Μια άποψη που αποδεικνύεται πως πονάει πολύ κόσμο – από την άλλη, ενδιαφέρει ακόμα περισσότερο κόσμο.
Ενδιαφέρον έχει και η πολύ «αριστερή» άποψη πως το «Debtocracy» δεν προτείνει την ανατροπή του καπιταλισμού. Δεν πειράζει, παιδιά – τον καπιταλισμό θα τον ανατρέψει το ΠΑΜΕ με βόλτες στους Στύλους του Ολυμπίου Διός και στη συνέχεια καφεδάκι στο Θησείο. Η ταξική πάλη γίνεται με ποδαρόδρομο και όχι με ντοκιμαντέρ. Το είχε πει και ο Μαρξ.
Ίσως δεν έχουν σημασία οι απόψεις λίγων και ξεπουλημένων γραφιάδων για το «Debtocracy», ούτε κομματικών ηγεσιών που φοβούνται μήπως χάσουν την πελατεία τους -ούτως ή άλλως, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες το αντιμετώπισαν μάλλον με ενθουσιασμό.
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι η πρόταση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για να διερευνηθεί ποιο ποσοστό του δημοσίου χρέους είναι απεχθές.
Η Ελλάδα είναι στριμωγμένη πάρα πολύ άσχημα και δεν πρόκειται να την γλιτώσει με τίποτα – μας περιμένουν πολύ «ενδιαφέροντα» χρόνια και οι περισσότεροι το γνωρίζουμε.
Το θέμα είναι αν ο ελληνικός λαός θα απαιτήσει και θα καταφέρει να μάθει πόσα χρωστάει, σε ποιους και με τι όρους έχουν συναφθεί τα δάνεια. Δηλαδή, αν θα καταφέρουμε να μάθουμε και να δούμε το «λογαριασμό». Μέχρι τώρα, αυτό δεν έχει συμβεί και κανείς δεν κάνει κουβέντα – επικρατεί σκοτάδι και άκρα του τάφου σιωπή, ενώ η χρεοκοπία συνεχίζει να παρουσιάζεται ως φυσικό φαινόμενο. Δεν αποκλείεται να είμαστε και ματιασμένοι.
Και τι νόημα έχει η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου για το δημόσιο χρέος, αφού δεν έχουμε ελπίδα σωτηρίας; Το νόημα είναι πως με την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου θα αποκαλυφθούν –έστω για κάποιο ποσοστό του χρέους- οι συμφωνίες και οι μίζες που δόθηκαν, όπως και τα ονόματα αυτών που υπέγραψαν τις συμφωνίες και πήραν τις μίζες. Θα μάθουμε για τις υπερτιμολογήσεις των δημοσίων έργων, όπως και τα ονόματα αυτών που έκαναν και επωφελήθηκαν από τις υπερτιμολογήσεις.
Ναι, η Ελλάδα χρεοκόπησε. Πάει πολύ, όμως, να κυκλοφορούν ελεύθερα, ωραία και πλούσια όλα αυτά τα λαμόγια, και όχι μόνο να κυκλοφορούν αλλά να συνεχίζουν να κυβερνούν τη χώρα και να αρπάζουν νέες μίζες. Εντάξει, χρεοκοπήσαμε – αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε απαραίτητα και βλαμμένοι.
Η δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου θα έπρεπε να είναι επιθυμητή από όλους. Θα έπρεπε όλοι να είναι χαρούμενοι και να την αποζητούν με λατρεία. Διαφάνεια – όλα στο φως. Καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται.
Βέβαια, τα ΜΜΕ δεν την θέλουν καθόλου. Γιατί δεν την θέλουν; Μα τα πρώτα ονόματα που θα έρθουν στην επιφάνεια μέσω της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου είναι τα ονόματα των ιδιοκτητών των ΜΜΕ – τα ονόματα των νταβατζήδων της διαπλοκής.
Όταν η Goldman Sachs «μαγείρευε» το 2001 επί κυβέρνησης Σημίτη τα στοιχεία της Ελλάδας, ποιοι ήταν αυτοί που επωφελήθηκαν –ενόψει μάλιστα και των Ολυμπιακών Αγώνων- από την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη; Προφανώς, όλοι αυτοί που γνώριζαν τις λογιστικές αλχημείες της κυβέρνησης Σημίτη με τη Goldman Sachs και σιώπησαν, ενώ παράλληλα τα παπαγαλάκια τους αποθέωναν τον Σημίτη και τον παρουσίαζαν ως τον νέο Περικλή. Σιώπησαν γιατί ήταν αυτοί που πήραν όλα τα μεγάλα έργα. Ο κ. Σημίτης ήξερε καλά να μοιράζει την πίτα – βέβαια, τότε υπήρχε πίτα. Αυτοί πήραν την πίτα – ή μάλλον τις πίτες- και η χώρα χρεοκόπησε.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι Έλληνες σήμερα χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: σε αυτούς που τα «έφαγαν» και σε αυτούς που δεν τα «έφαγαν». Ας μετρηθούμε λοιπόν. Όποιος δεν τα «έφαγε» και δεν φοβάται πως μπορεί το όνομά του να βρεθεί γραμμένο στο «λογαριασμό», ας υπογράψει την έκκληση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το δημόσιο χρέος.
Την οικονομική κατάρρευση και τα δεινά της δεν μπορούμε πια να τα αποφύγουμε. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να σώσουμε την αξιοπρέπειά μας. Και να απαλλαγούμε από τη Μαφία.
Εδώ διαβάζετε και –αν συμφωνείτε- υπογράφετε την έκκληση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημοσίου χρέους.
Το «Debtocracy» έχει ήδη ξεπεράσει κατά πολύ τα 500 χιλιάδες views στο Διαδίκτυο, ενώ δεν είναι γνωστός ο αριθμός αυτών που το έχουν δει σε DVD. Μπορείτε να το κατεβάσετε από torrents και να το προωθήσετε σε ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Επίσης, θα υπάρξουν προβολές σε κινηματογραφικές αίθουσες αλλά και σε πολλές άλλες εκδηλώσεις. Να το δείτε και να το προωθήσετε σε φίλους και γνωστούς. Μαζί το γυρίσαμε.
Από http://pitsirikos.net/2011/04/ποιος-φοβάται-το-debtocracy/
Οι πρώτες αρνητικές αντιδράσεις για το «Debtocracy» προήλθαν από επικοινωνιολόγους και διαφημιστές. Λογικό ήταν. Αφενός ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε με προσφορές των θεατών -χωρίς χορηγούς και διαφημιζόμενους- χαλάει την πιάτσα και αφετέρου πολλοί απ’ αυτούς εργάζονται για κόμματα και πολιτικούς που θίγονται από το «Debtocracy». Φυσικά, αν το «Debtocracy» είχε χορηγούς και διαφημίσεις- οι επικοινωνιολόγοι και οι διαφημιστές θα το αντιμετώπιζαν με πολύ μεγάλο σεβασμό. Οι πουτάνες σέβονται τους πελάτες.
Αφήνω τους διαφημιστές και τους επικοινωνιολόγους –αυτή τη μεγάλη πληγή του σύγχρονου ελληνικού αίσχους- και περνάω στους δημοσιογράφους (αν και αυτοί διαφημιστές και επικοινωνιολόγοι έχουν καταντήσει). Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει υπάρξει ούτε ένα δημοσιογραφικό κείμενο με θετική κριτική στο «Debtocracy» – αν μπορούσαν, θα χρέωναν στο «Debtocracy» και τη χρεοκοπία της χώρας.
Εντάξει, ξέρω πολύ καλά τι περνάνε οι δημοσιογράφοι το τελευταίο διάστημα και πόσο τρομοκρατημένοι είναι μπροστά στην απόλυση που τους περιμένει. Από την άλλη, καλά να πάθουν. Αν είσαι προσκυνημένος και σκλαβάκι, δεν θα σε σεβαστεί κανείς – ούτε εγώ. Από τη στιγμή που δεν διαλέγεις τον δρόμο της αξιοπρέπειας και συνεχίζεις να γλείφεις τους εφοπλιστές και τους μεγαλοεργολάβους που σε έχουν αγοράσει, είσαι άξιος της μοίρας σου.
Ποια είναι η πιο σημαντική κατηγορία των επικριτών του «Debtocracy»; «Δεν υπάρχει η αντίθετη άποψη». Τι μου λες; Δημοσιογράφοι που δεν τολμούν ποτέ να εκφράσουν ούτε λέξη διαφορετική από τη γραμμή του εργοδότη τους διαμαρτύρονται που δεν υπάρχει η αντίθετη άποψη στο «Debtocracy». Το καλύτερο ήταν πως το έγραψε και δημοσιογράφος ο οποίος εργάζεται σε μέσο το οποίο παρουσιάζει επί μήνες τους κατοίκους της Κερατέας σαν εγκληματίες. Εκεί γιατί δεν αναζητεί την αντίθετη άποψη; Γιατί πληρώνει –ακόμα- το αφεντικό. Άντε να απολυθούν όλοι αυτοί, μπας και αποκτήσουν επιτέλους και δική τους άποψη.
Πάντως, είναι εντυπωσιακό το επιχείρημα πως δεν υπάρχει η αντίθετη άποψη στο «Debtocracy». Αναρωτιέσαι πού ζουν όλοι αυτοί που το επικαλούνται. Μάλλον δεν ζουν στη χρεοκοπημένη Ελλάδα του 2011 με τη στυγνή προπαγάνδα από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ που προσπαθούν με λύσσα να επιβάλλουν τη μία άποψη. Τους λείπει η αντίθετη άποψη μόνο στο «Debtocracy». Πουθενά αλλού.
Μα το «Debtocracy» γυρίστηκε εξαιτίας της χρεοκοπίας και για να ακουστεί και μια άλλη άποψη για τη χρεοκοπία της χώρας. Μια άποψη που αποδεικνύεται πως πονάει πολύ κόσμο – από την άλλη, ενδιαφέρει ακόμα περισσότερο κόσμο.
Ενδιαφέρον έχει και η πολύ «αριστερή» άποψη πως το «Debtocracy» δεν προτείνει την ανατροπή του καπιταλισμού. Δεν πειράζει, παιδιά – τον καπιταλισμό θα τον ανατρέψει το ΠΑΜΕ με βόλτες στους Στύλους του Ολυμπίου Διός και στη συνέχεια καφεδάκι στο Θησείο. Η ταξική πάλη γίνεται με ποδαρόδρομο και όχι με ντοκιμαντέρ. Το είχε πει και ο Μαρξ.
Ίσως δεν έχουν σημασία οι απόψεις λίγων και ξεπουλημένων γραφιάδων για το «Debtocracy», ούτε κομματικών ηγεσιών που φοβούνται μήπως χάσουν την πελατεία τους -ούτως ή άλλως, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες το αντιμετώπισαν μάλλον με ενθουσιασμό.
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι η πρόταση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για να διερευνηθεί ποιο ποσοστό του δημοσίου χρέους είναι απεχθές.
Η Ελλάδα είναι στριμωγμένη πάρα πολύ άσχημα και δεν πρόκειται να την γλιτώσει με τίποτα – μας περιμένουν πολύ «ενδιαφέροντα» χρόνια και οι περισσότεροι το γνωρίζουμε.
Το θέμα είναι αν ο ελληνικός λαός θα απαιτήσει και θα καταφέρει να μάθει πόσα χρωστάει, σε ποιους και με τι όρους έχουν συναφθεί τα δάνεια. Δηλαδή, αν θα καταφέρουμε να μάθουμε και να δούμε το «λογαριασμό». Μέχρι τώρα, αυτό δεν έχει συμβεί και κανείς δεν κάνει κουβέντα – επικρατεί σκοτάδι και άκρα του τάφου σιωπή, ενώ η χρεοκοπία συνεχίζει να παρουσιάζεται ως φυσικό φαινόμενο. Δεν αποκλείεται να είμαστε και ματιασμένοι.
Και τι νόημα έχει η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου για το δημόσιο χρέος, αφού δεν έχουμε ελπίδα σωτηρίας; Το νόημα είναι πως με την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου θα αποκαλυφθούν –έστω για κάποιο ποσοστό του χρέους- οι συμφωνίες και οι μίζες που δόθηκαν, όπως και τα ονόματα αυτών που υπέγραψαν τις συμφωνίες και πήραν τις μίζες. Θα μάθουμε για τις υπερτιμολογήσεις των δημοσίων έργων, όπως και τα ονόματα αυτών που έκαναν και επωφελήθηκαν από τις υπερτιμολογήσεις.
Ναι, η Ελλάδα χρεοκόπησε. Πάει πολύ, όμως, να κυκλοφορούν ελεύθερα, ωραία και πλούσια όλα αυτά τα λαμόγια, και όχι μόνο να κυκλοφορούν αλλά να συνεχίζουν να κυβερνούν τη χώρα και να αρπάζουν νέες μίζες. Εντάξει, χρεοκοπήσαμε – αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε απαραίτητα και βλαμμένοι.
Η δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου θα έπρεπε να είναι επιθυμητή από όλους. Θα έπρεπε όλοι να είναι χαρούμενοι και να την αποζητούν με λατρεία. Διαφάνεια – όλα στο φως. Καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται.
Βέβαια, τα ΜΜΕ δεν την θέλουν καθόλου. Γιατί δεν την θέλουν; Μα τα πρώτα ονόματα που θα έρθουν στην επιφάνεια μέσω της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου είναι τα ονόματα των ιδιοκτητών των ΜΜΕ – τα ονόματα των νταβατζήδων της διαπλοκής.
Όταν η Goldman Sachs «μαγείρευε» το 2001 επί κυβέρνησης Σημίτη τα στοιχεία της Ελλάδας, ποιοι ήταν αυτοί που επωφελήθηκαν –ενόψει μάλιστα και των Ολυμπιακών Αγώνων- από την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη; Προφανώς, όλοι αυτοί που γνώριζαν τις λογιστικές αλχημείες της κυβέρνησης Σημίτη με τη Goldman Sachs και σιώπησαν, ενώ παράλληλα τα παπαγαλάκια τους αποθέωναν τον Σημίτη και τον παρουσίαζαν ως τον νέο Περικλή. Σιώπησαν γιατί ήταν αυτοί που πήραν όλα τα μεγάλα έργα. Ο κ. Σημίτης ήξερε καλά να μοιράζει την πίτα – βέβαια, τότε υπήρχε πίτα. Αυτοί πήραν την πίτα – ή μάλλον τις πίτες- και η χώρα χρεοκόπησε.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι Έλληνες σήμερα χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: σε αυτούς που τα «έφαγαν» και σε αυτούς που δεν τα «έφαγαν». Ας μετρηθούμε λοιπόν. Όποιος δεν τα «έφαγε» και δεν φοβάται πως μπορεί το όνομά του να βρεθεί γραμμένο στο «λογαριασμό», ας υπογράψει την έκκληση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το δημόσιο χρέος.
Την οικονομική κατάρρευση και τα δεινά της δεν μπορούμε πια να τα αποφύγουμε. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να σώσουμε την αξιοπρέπειά μας. Και να απαλλαγούμε από τη Μαφία.
Εδώ διαβάζετε και –αν συμφωνείτε- υπογράφετε την έκκληση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημοσίου χρέους.
Το «Debtocracy» έχει ήδη ξεπεράσει κατά πολύ τα 500 χιλιάδες views στο Διαδίκτυο, ενώ δεν είναι γνωστός ο αριθμός αυτών που το έχουν δει σε DVD. Μπορείτε να το κατεβάσετε από torrents και να το προωθήσετε σε ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Επίσης, θα υπάρξουν προβολές σε κινηματογραφικές αίθουσες αλλά και σε πολλές άλλες εκδηλώσεις. Να το δείτε και να το προωθήσετε σε φίλους και γνωστούς. Μαζί το γυρίσαμε.
Από http://pitsirikos.net/2011/04/ποιος-φοβάται-το-debtocracy/